جرقه

چه کوتاه

زمستان اولین بهار زندگی او بود. برفی سنگین و زیبا همه جا  را پوشانده بود. اوو در میان همان سوز و سرما، نزدیک کلبه ای کوچک به دنیا آمد . چشمان درشت و بینی نه چندان قشنگ ولی جذاب، مانند همه نوزادان دیگر از همان ابتدا در قنداقه ای سفید قرار گرفته بود. کلاهی بافتنی بر سر داشت و با نگاهی خیره به کودکان دیگر می نگریست .

بچه ها علاقه بسیار زیادی به او داشتند و دائماً گرداگرد او می چرخیدند.

خیلی خوشحال از تولد او و... چند روز از تولد او گذشته بود و او به سرعت در حال آب شدن و تحلیل رفتن بود. آفتاب بر او می تابید و او را با گرمای هلاک کننده خویش ذوب می کرد و او تنها کاری که می کرد همان نگاه خیره و بی رمق بود.

تا این که همان زمستان آخرین بهار عمرش نیز شد!

او آدم برفی بود؛ سمبلی از آدم های غیر برفی، از من ، از تو که سرمایه عمرمان به سرعت در حال زوال و اتمام است و اگر آن چنان که شایسته است از آن بهره نگیریم

 آخرین بهار زندگی ما نیز به سرعت فرا می رسد و ما نیز ....

خوشا به حال آدم برفی لاأقل مدتی کوتاه موجب شادی کودکان بود

و کاش حتی به اندازه یک آدم برفی دوستان و هم نوعان خویش را شاد سازیم.

 

« برگرفته از کتاب جرقه»